من نمی‌‌دانم که… اما می‌‌دانم که …

من نمی‌‌دانم که عادت کرده ام،
یا که دوست دارم
روز‌های بارانی را
تارهای عنکبوت، گوشه و کنار خانه را
و رسالت گلهای مصنوعی کنج اتاق را
اما می‌‌دانم که،
برای دلتنگی‌های گل سرخ دلم می‌‌سوزد
برای آن نردبان شکسته
و برای تنها یی مترسک

من نمی‌‌دانم که دوست دارم
یا که عشق می‌‌ورزم
به صدای نفس‌های پنجره در تیره? شب
به بهار دادن نارنج
و به گردش چشم‌ها در باغ رویا
اما می‌‌دانم که عادت کرده ام
به پر حرفی‌ گنجشک‌ها ی سرگردان
به شنیدن روزانه، خبر مثله شدن دنیا از رادیو
و به دیدن شلوارها ی وصله دار
اما می‌‌دانم و ایمان دارم،
که عشق می‌‌ورزم،
به صداقت کبوتر
به تپش‌ها ی قلب دوربین
به طنین گل واژه‌ها در گلو
به رقص موزیک در سلول‌ها ی تن
و به کفش‌ها ی قدیمی‌ ام